Het proces en de veroordeling
De grootmoeder van twee jonge kinderen die door hun moeder werden vermoord, heeft haar afschuw uitgesproken over de gebeurtenissen. Ze vroeg zich af waarom de twee “onschuldige kinderen” werden gedood in acties die zij omschreef als “gruwelijk, wreed en beangstigend”.
Ze vergeleek de intense pijn met een gevoel dat door haar botten sneed of alsof iemand haar borst uithaalde. Ze zei: “Ik wilde vrij zijn van het lijden, maar had niemand om op te leunen.”
Deze woorden werden voorgelezen door openbaar aanklager Jong Kim tijdens een verklaring van de nabestaanden, terwijl Hakyung Lee – vroeger bekend als Ji Eun (Jasmine) Lee – vandaag werd teruggeroepen naar het High Court van Auckland om haar straf te ondergaan voor de moord op haar kinderen, Minu Jo van 6 jaar en haar oudere zus Yuna Jo van 8 jaar, rond juni 2018.
De moeder, die bekend heeft haar kinderen te hebben vermoord door hen in koffers te doen en in een opslagruimte in Zuid-Auckland achter te laten, voordat ze naar Zuid-Korea vloog, is door rechter Geoffrey Venning veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf.
Lee, die gedurende de zitting haar hoofd voortdurend naar beneden hield – net als tijdens de hele rechtszaak – zal minstens 17 jaar in de gevangenis moeten doorbrengen voordat ze in aanmerking komt voor vervroegde vrijlating.
Echter, de rechtbank heeft haar straf aangepast: Lee zal haar straf beginnen als een speciale gevangene onder de wet op de geestelijke gezondheid.
De moord: bewust en gepland
Rechter Venning verklaarde dat, hoewel Lee ongetwijfeld te maken had met ernstige depressie, haar daad van het vermoorden van haar kinderen bewust en gepland was. Het is inmiddels meer dan zeven jaar geleden dat de kinderen werden vermoord en dat Lee haar vlucht naar Zuid-Korea voorbereidde.
Het is bijna drie jaar geleden dat de lijken van de kinderen werden gevonden, wat een tragische schok was voor haar moeder en schoonbroer.
In haar verklaring sprak de grootmoeder over haar diepe spijt dat ze na haar terugkeer uit Australië in 2017 niet met een counselor heeft gesproken over Lee’s toestand. “Als ik toen actie had ondernomen, had deze tragedie misschien voorkomen kunnen worden,” zei ze.
Ze vertelde ook dat ze door leden van haar kerk werd aangeklaagd als de “moeder van een moordenaar”.
Haar schoonbroer, Sei Wook (Jimmy) Cho, beschreef de impact van de moorden op Minu en Yuna als ingrijpend en verwoestend, en hij ervaart nog steeds voortdurende trauma’s.
Hij sprak over Lee’s wrede bedrog. “We dachten oprecht dat ze een nieuw leven zou beginnen, weg uit Nieuw-Zeeland. In plaats daarvan brak onze familie door de harde waarheid.” Hij beschreef zichzelf als een “tijdbom” die leeft in angst en onzekerheid, terwijl hij schuldgevoelens uitdrukt over het niet goed zorgen voor zijn nicht en neef.
De vondst van de lichamen
In augustus 2022 werden de lichamen van Minu en Yuna gevonden door een onaanspannend paar dat een online veiling had gewonnen voor een verwaarloosde opslagruimte. Lee had toeggegeven dat ze de antidepressivum nortiptyline had gegeven aan haar kinderen, voordat ze hen in koffers verstopte en hen in een opslagruimte achterliet. Vervolgens vloog ze in 2018 op een zakenklasse ticket naar Zuid-Korea.
Volgens haar verdediging begon haar “duik in een hel” met de diagnose van kanker bij haar man in 2017. Haar fragiele mentale toestand zou haar hebben gedreven tot een “waanzin”, waarbij ze haar kinderen zou hebben vermoord om zichzelf te bevrijden van het ouderschap.
De aanklager stelde echter dat Lee op het moment van de moord wist dat haar daden moreel verkeerd waren. Advocaat Natalie Walker stelde dat haar levenslange gevangenisstraf gerechtvaardigd was, met een minimale gevangenisstraf van 21 tot 23 jaar vóór haar in aanmerking kwam voor voorwaardelijke vrijlating.
Volgens haar was er geen bewijs van zelfmoordneigingen, behalve zelfrapportage, en was haar vermoedelijke diagnose een ernstige depressie of rouwstoornis. Ze suggereerde dat ze de kinderen mogelijk heeft vermoord om zich te bevrijden van haar alleenouderschap, voordat ze de misdaad verborgen en naar Zuid-Korea vertrok om een nieuw leven te beginnen.
Verder werd vastgesteld dat de kinderen kwetsbaar waren en dat er een ernstig vertrouwensbreuk was, aangezien Lee de enige levende ouder was. Zelf vertegenwoordigde Lee zich en werd daarbij geholpen door advocaten Lorraine Smith en Chris Wilkinson-Smith. Zij verklaarden dat Lee in een wereld van schaamte leeft, waar ze wordt vermeden door de gemeenschap en wordt bedreigd, geïntimideerd en bespot in de gevangenis.
Wilkinson-Smith vroeg de rechter om haar te overwegen voor een straf in een beveiligde faciliteit, teneinde haar mentale gezondheid te verbeteren. De rechter oordeelde echter dat levenslang niet passend was in deze zaak.
De rechter vertelde dat, nu Lee is veroordeeld als moordenaar, het risico op zelfmoord toeneemt. Uit een recent psychiatrisch rapport bleek dat Lee een atypische depressie en langdurig rouwproces had toen ze de kinderen vermoordde, maar dat de psychiater het niet eens was met de theorie van de kroon.
Lee bleef volhouden dat ze haar kinderen impulsief had vermoord. Uiteindelijke ging rechter Venning akkoord met de conclusie van de kroon. Hij verwierp ook haar verklaring dat ze zelfmoord had willen plegen.
De rechter stelde dat haar acties georganiseerd en over meerdere dagen gepland waren, onder verwijzing naar haar wijziging van naam, de aankoop van een koffer, het regelen van haar zaken en het afleggen van haar rijexamen. Van een uitgangsduur van 22 jaar ging de rechter uit namens haar met een korting van vijf jaar vanwege haar isolatie en problemen in de gevangenis.
Het leven voor de familie
Het gezin had een gelukkig leven en Lee en Jo waren toegewijde ouders toen de kinderen begonnen op Papatoetoe South School. Leerkracht Mary Roberston noemde Yuna “fantastisch gedragen, erg respectvol” en een goede vriendengroep hebbend, met een “lach die de wereld verlichtte”. Minu werd beschreven als een “mooi, vrolijk en levendig jongetje”.
Een woordvoerder van de school verklaarde dat, na de schuldvraag en vóór de veroordeling, ze geschokt waren toen de politie hen over het tragische lot van Minu en Yuna informeerden.
De woordvoerder zei dat de kinderen “gelukkig” waren op school en goede ondersteuning kregen van beide ouders. Na een afwezigheid zonder verklaring van 20 dagen, volgden ze het vastgestelde proces van het Ministerie van Onderwijs. Het ministerie garandeert follow-up, maar rapporteert de uitkomst niet aan scholen.
De woordvoerder stelde voor dat, als er lessen te trekken zijn uit deze “verwoestende zaak”, scholen, politie en het ministerie zouden kunnen samenwerken om die te definiëren. “We moeten samenwerken voor het welzijn van iedereen. Onze gedachten gaan uit naar degenen die Yuna en Minu kenden en liefhadden. Ze zijn niet meer bij ons.”
Voor hulp wordt door Beyond Blue aangeraden: 1300 22 4636.